Manadangalada maatu

ನಕ್ಕಾಗ ಅವಳು ಮುತ್ತುದುರುವುದು, ನಡೆದಾಗ ಅವಳು ಮೊಗ್ಗರಳುವುದು. ಹಾಲಿನಂತೆ ಶ್ವೇತ ವರ್ಣದವಳು, ಕುಸುಮದಂತೆ ಸುಕೋಮಲೆ ಇವಳು. ಸಂಪಿಗೆ ಮೂಗು, ನೀಳ ಕಾಯವದು, ಅಪರಿಚಿತನನ್ನು ಸೆಳೆವ ನಯನ ಮಾಯೆಯದು. ಬಳುಕುವಳು ಲತೆಯಂತೆ, ನಡೆಯುವಳು ಹಂಸೆಯಂತೆ, ಅವಳದೊಂದು ಸ್ಪರ್ಶ ಕಾಳ್ಗಿಚ್ಚಿನಂತೆ. ಕಾಣುವರೆಲ್ಲರು ಅವಳದೆ ಕನಸು, ಆವರಿಸಿರುವಳಾಕೆ ಇವರೆಲ್ಲರ ಮನಸು. ಹಾಡುವರೆಲ್ಲರು ಅವಳ ಸೌಂದರ್ಯದ ಗಾನ, ಮಾಡುವರೆಲ್ಲರು ಅವಳ ಮೈಮಾಟದ ಗುಣಗಾನ. ಇವಳ ನೋಡಿ ನೇಸರ ತಾಪವ ಕರಗಿಸುವನು, ಇವಳಿಗಾಗಿ ಚಂದಿರ ಶೀತಲ ಬೆಳಕ ಬೀರುವನು. ಕಾಯುವರು ಆವಳ ನೋಟವ ಕಾತುರದಿಂದ, ಬರುವಳು ವಯ್ಯಾರಿ ಬಲು ಜಂಭದಿಂದ. ಸುರ ಸುಂದರಿಯೆಂದು ತಿಳಿದಿರುವಳೀಕೆ, ಯಾರೇ ಮಾತಾಡಿಸಿದರು ಮುಖ ತಿರುಗಿಸುವಳೀಕೆ. ಸ್ವಭಾವದಲ್ಲೀಕೆ ಬಹಳ ಘಮಂಡಿ, ಆಗೊಮ್ಮೆ ಈಗೊಮ್ಮೆ ಆಗುವಳು ರಣಚಂಡಿ. ತಿಳಿದಿರುವರೆಲ್ಲರು ಈ ಪೋರಿ ನಾಜೂಕೆಂದು, ತಿಳಿಯರು ಇವರು ಈ ನಾರಿಯ ನಾಲಗೆ ಯೆಷ್ಟು ಚೂಪೆಂದು. ಇರುವರು ಇಂಥವರು ಸಾಕಷ್ಟು ಜನ ನಮ್ಮ ನಡುವಿನಲಿ, ಸ್ವಾಭಿಮಾನದ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ತೇಲುತಿಹರು ಅಹಮ್ಮಿನಲಿ. ನೀವಾದರು ಅಂತರಂಗದ ಸುಂದರತೆಯ ಅಳೆಯಿರಿ, ಬರೀ ಬಾಹ್ಯ ಸೌಂದರ್ಯಕ್ಕೆ ಮಾರುಹೋಗದಿರಿ.

ಮನದಡಿಯ ನೋವುಗಳು, ಅಳುವಾಗಿ ಹರಿದವು. ಅತ್ತರಷ್ಟೇ ಆವಳಿಗೆ ಸಮಾಧಾನ. ದುಃಖಗಳೆಲ್ಲದರ ಅವಸಾನ. ಅಳುವುದಕ್ಕೂ ಅಳುಕಿವಳಲ್ಲಿ, ಯಾರು ನೋಡುವರೋ ಎಂದು. ನೋಡಿ ಎನೆನ್ನುವರೋ ಎಂದು. ಸೆರಗಿನ ಹಿಂದೆ, ಪರದೆಯ ಹಿಂದೆ, ಅಳುವಳಿವಳು ದೇವರ ಮುಂದೆ. ಕೋಣೆಗೆ ನುಸುಳಿ, ದೀಪವಾರಿಸಿ, ಮಂಚವ ಸೇರುವಳು, ದಿಂಬಿಗೆ ತಲೆ ಇರಿಸುವಳು, ಮೆಲ್ಲಗೆ ರೋದಿಸುವಳು. ಮುಚ್ಚಿಡುವಳು ತನ್ನ ದುಃಖವ ಎಲ್ಲರಿಂದ. ಮನೆಗೆಲಸದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿ , ಹೊರಬರುವಳು ಅದರಿಂದ. ಯಾರಾದರು ಕಂಡರೆ, ಯಾಕಳುವೆ ಎಂದರೆ, ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಧೂಳು ಬಿತ್ತು. ಉರಿ, ಎಂದು ನೆಪ ಬೇರೆ. ಇವಳ ಚಿಂತೆಗಳಿಗೆ ಕೊನೆಯಿಲ್ಲ. ಅಳುವಿಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟ ಕಾರಣವಿಲ್ಲ. ದುಃಖಕ್ಕೂ ಅಳುವಳೀ ನೀರೆ, ಸಂತಸಕ್ಕೂ ಹರಿಸುವಳು ಅಶ್ರುಧಾರೆ. ನಗುವೆಂಬ ಮುಸುಕಿನ ಹಿಂದೆ, ಅಳುವು ಅಡಗಿದೆ, ಅಳುವಿನ ಕುಸುಕುಸು ದನಿ ಸೌಮ್ಯ ಹಾಡಾಗಿದೆ. ಹುದುಗಿರುವ ನೋವದು, ನೋವಾಗಿಯೇ ಕೊನೆಯಾಗುವುದು, ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಸವಾಲಾಗೇ ಉಳಿಯುವುದು. ತನ್ನ ದುಃಖವ ತಾನೆ ಅನುಭವಿಸುವಳು, ಮನದ ನೋವನು ತಾನೆ ನುಂಗುವಳು. ಕ್ಷಮೆ, ಲಜ್ಜೆ, ಮಮತೆಯ ಸಂಕೇತ ಹೆಣ್ಣು, ಅಳುವಿಗೆ ನಿಜ ಅರ್ಥ ಕೊಡುವಳು ಹೆಣ್ಣು. ಇವಳ ಮೌನವ ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸದಿರಿ, ಇವಳ ಭಾವನೆಗಳ ಕಡೆಗಾಣಿಸದಿರಿ. ಇವಳ ಅಂತರಂಗದ ನೋವ ಅರಿಯಿರಿ, ಇವಳ ಅಗಾಧ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವ ಗುರುತಿಸಿರಿ.

ಕಂಡಾಗ ಕನಸು, ನನಸಾಗಲೆಂದಾಶಿಸಿದೆ, ದೊರೆತಾಗ ಬಲವು, ಛಲವಾಗಲೆಂದಾಶಿಸಿದೆ, ಮುಡಿದಾಗ ಮೊಗ್ಗ, ಮಗುವಾಗಲೆಂದಾಶಿಸಿದೆ, ಸಿಕ್ಕಾಗ ಒಲವು, ಪ್ರೀತಿಯಾಗಲೆಂದಾಶಿಸಿದೆ. ಕರೆದಾಗ ಬಾರದಾದೆ, ನೆನೆದಾಗ ಕಾಣದಾದೆ, ನೆನಪಿನಲ್ಲಿರದ ಹಾಗೆ ನಾ ಮರೆಯಾದೆ, ಅದು ಯಾರ ಶಾಪವೊ ಯೇನೊ, ನಗೆಯಾಗ ಬಂದವಳು, ನಾ ಹಾಸ್ಯದ ಬುಗ್ಗೆಯಾದೆ.